10.4 Dahili Git Ögeleri - Packfiles

Önceki bölümdeki örnekte yeralan tüm talimatları takip ettiyseniz, şimdi 11 nesneye sahip bir test Git reposuna sahip olmalısınız: dört blob, üç ağaç, üç katkı ve bir etiket.

Git bu dosyaların içeriğini zlib ile sıkıştırır ve çok fazla içerik saklamazsını, bu yüzden tüm bu dosyalar toplu olarak sadece 925 bayt kadar yer kaplar. Şimdi, Git’in ilginç bir özelliğini göstermek için repoya daha fazla boyutlu içerik ekleyeceksiniz. Bunun için, Grit kütüphanesinden repo.rb dosyasını ekleyeceğiz (bu yaklaşık 22K boyutunda bir kaynak kodu dosyasıdır).

Sonuçta oluşan ağaca baktığınızda, yeni repo.rb blob nesnesi için hesaplanan SHA-1 değerini görebilirsiniz:

Ardından, bu nesnenin ne kadar büyük olduğunu görmek için git cat-file kullanabilirsiniz:

Şimdi, dosyayı biraz değiştirin ve ne olacağını görün:

Son yapılan işlemle oluşturulan ağacı kontrol ederseniz, ilginç bir şey göreceksiniz:

Blob artık farklı bir blob, bu da demektir ki 400 satırlık bir dosyanın sonuna yalnızca bir satır eklemenize rağmen, Git bu yeni içeriği tamamen yeni bir nesne olarak sakladı:

Diskinizde neredeyse aynı olan 22K boyutunda iki nesneniz var (her biri yaklaşık 7K’e sıkıştırılmıştır). Eğer Git bunlardan birini tam olarak ama ikinci nesneyi yalnızca birinci ile arasındaki fark olarak saklayabilseydi, güzel olmaz mıydı?

Aslında, bu mümkün. Git’in diskte nesneleri kaydettiği ilk biçim, ``loose`` nesne biçimi olarak adlandırılır. Ancak, Git alanı verimli kullanmak ve daha etkin olmak için, ara sıra bu tür birkaç nesneyi tek bir ikilik dosyaya ``packfile`` olarak toplar. Git bunu etrafta çok fazla gevşek (loose) nesne olduğunda, git gc komutunu manuel olarak çalıştırdığınızda veya bir uzak sunucuya ittiğinizde yapar. Ne olacağını görmek istiyorsanız; git gc komutuyla manuel olarak, Git’ten nesneleri paketlemesini isteyebilirsiniz:

objects dizinine bakarsanız, çoğu nesnenin yok olduğunu ve yeni bir çift dosyanın ortaya çıktığını göreceksiniz:

Geride kalan nesneler, herhangi bir katkıya işaret edilmeyen bloblardır (burada, daha önce oluşturduğunuz "what is up, doc?" örneği ve "test content" örneği bloblarıdır). Onları hiçbir katkıya eklemediğiniz için boşlukta kabul edilirler ve yeni packfile’ınıza toplanmazlar.

Diğer dosyalar, yeni packfile’ınız ve bir dizin dosyasıdır. Packfile, dosya sisteminizden kaldırılan tüm nesnelerin içeriğini içeren tek bir dosyadır. Dizin, o packfile içinde belirli bir nesneye hızlıca ulaşabilmek için ofsetleri içeren bir dosyadır. Güzel olan şey, gc komutunu çalıştırmadan önce diskinizdeki nesneler toplu olarak yaklaşık 15K boyutundayken, yeni packfile’ınızın sadece 7K olmasıdır. Nesnelerinizi paketleyerek disk kullanımınızı yarı yarıya azalttınız.

Peki Git bunu nasıl yapıyor? Git nesneleri paketlediğinde, benzer şekilde adlandırılmış ve boyutlandırılmış dosyaları arar ve yalnızca dosyanın bir sürümünden diğerine olan farkları saklar. packfile’a bakarak, Git’in alan tasarrufunda bulunmak için ne yaptığını görebilirsiniz. git verify-pack tesisat komutu, toplananların ne olduğunu görmenize olanak tanır:

repo.rb dosyanızın ilk sürümünü referans alan b042a blobuydu; buradaki ikinci sürümünün referansı olan 033b4 blobunu da hatırlarsanız. Çıktıdaki üçüncü sütun nesnenin paketteki boyutudur; bu yüzden b042a 'nın dosyanın 22K’ını aldığını, ancak 033b4'ün sadece 9 bayt aldığını görebilirsiniz. Ayrıca ilginç olan şey, dosyanın ikinci sürümünün bütün olarak saklanırken, ancak orijinal sürümün bir delta (aradaki fark) olarak saklanmasıdır (çünkü muhtemelen, dosyanın en son sürümüne daha hızlı erişmeniz gerekir).

Gerçekten güzel olan şey, bunun her zaman tekrar paketlenebilmesidir. Git zaman zaman veritabanınızı otomatik olarak yeniden paketleyerek, her zaman daha fazla alan tasarrufu yapmaya çalışır. Ancak git gc komutunu kendiniz çalıştırarak, bunu istediğiniz zaman manuel olarak da yapabilirsiniz.